نقد فیلم ونوم: آخرین رقص | Venom: The Last Dance

دنیای مرد عنکبوتی سونی پیکچرز از همان ابتدا شروعی پر حرف و حدیث داشت. در این مجموعه با اینکه شاهد حضور دشمنان اسپایدی هستیم، اما خبری از خود اسپایدرمن نیست و همین موضوع به یک مشکل بزرگ تبدیل شده است. موفقیت فیلم ونوم باعث شد که سونی فکر کند واقعا هم نیازی به ابرقهرمان محبوب مارول نیست، اما ادامه روند یک موضوع را بیشتر ثابت کرد و آن هم این است که سونی بیشتر به باتلاقی فرو می‌رود که خود آن را ساخته است.

فیلم Venom: The Last Dance از همان ابتدا به‌عنوان پایانی بر سه‌گانه ونوم با بازی تام هاردی معرفی شد و سونی تصمیم گرفته است تا در این فیلم پایانی را رقم بزند که باعث شود بیننده در مورد آن هیجان‌زده شود و تحت تاثیر قرار بگیرد. اما سونی یک مورد را فراموش کرده است و آن هم این است که ونوم دنیای این شرکت آن تاثیرگذاری شخصیت‌هایی مثل آیرون من رابرت داونی جونیور یا کاپیتان آمریکا کریس ایوانز را ندارد و خبر بد این است که کسی قرار نیست برای ونوم تام هاردی دل تنگ شود.

فیلم طبق انتظار با بازگشت خود به دنیای اصلی شروع می‌شود و دوباره شاهد همان فضای کمدی فیلم قبلی هستیم و چیزی ظاهرا تغییر نکرده است. با اینکه در ابتدا فیلم شاهد معرفی تهدیدی بزرگ به‌نام نال هستیم و با استایل فیلم‌های تبدیل‌شوندگان مایکل بی، نال در فیلم معرفی می‌شود، اما تهدید نال خیلی زود رنگ می‌بازد و تنها اسم او در طول فیلم بارها آورده می‌شود. مشکل اصلی درواقع از فیلم‌های اول ونوم نشات می‌گیرد و این مشکلی است که در دیگر فیلم‌های این مجموعه هم وجود دارد.

فیلم Venom: The Last Dance تمامی مشکلات دو فیلم قبلی را به ارث برده و دارای مشکلات بیشتر و جدیدی نیز است

ونوم در اصل یکی از دشمنان مرد عنکبوتی است و این شخصیت در این فیلم‌ها به‌عنوان یک ضد قهرمان به تصویر کشیده می‌شود. با اینکه در کمیک ونوم هم چنین مسیری را طی می‌کند، اما یک تهدید فضایی خیلی سریع تغییر هویت می‌دهد و این تغییرات چندان باور پذیر نیست. حالا در این فیلم سیمبیوت‌ها نه به‌عنوان تهدید بلکه به‌عنوان موجوداتی به تصویر کشیده می‌شوند که قصد نابودی زمین را ندارند و صرفا به‌دنبال جایی برای پنهان شدن هستند. این موضوع اتفاقات دو فیلم گذشته را تا حد زیادی نقض می‌کند و ما را بیشتر به یاد فیلم‌های Transformers می‌اندازد.

درواقع در همان ابتدا می‌توانیم دلیل شکست دنیایی که سونی آن را خلق کرده است چیست و آن هم بی هویتی فیلم‌های آن است. دنیایی که خبری از اسپایدرمن در آن نیست و دلیلی هم برای وجود دشمنان آن وجود ندارد. حالا سیمبیوت‌ها دیگر یک گونه خطرناک و مهاجم نیستند و هویت آن‌ها به‌خاطر عدم وجود شخصیت اصلی مجموعه تغییر پیدا کرده است. این تغییر درواقع مثل یک خودکشی است و آن ترس و وحشتی که از سیمبیوت می‌توانیم داشته باشیم، در اینجا عملا از بین رفته است و به‌جای آن شاهد موجوداتی هستیم که خیلی راحت با آدم‌های مختلف پیوند می‌خورند و مشکلی به‌وجود نمی‌آورند.

فیلم Venom: The Last Dance تمامی مشکلات فیلم‌های قبلی را به ارث برده و در عمل مشکلات بیشتری هم اضافه کرده است. بی‌هویتی مهم‌ترین مشکلی است که در این فیلم هم به‌خوبی می‌توانیم آن را مشاهده کنیم و حالا آن‌ها به پایان مسیری رسیده‌اند که حتی خود آن‌ها هم نمی‌دانند از این نقطه چه کاری می‌توان انجام داد. آیا مشکل فیلم خشونت کم است؟ مشکل فیلم درجه سنی است؟ مشکل فیلم بودن شوخی‌ها و بخش کمدی است؟ هر بخشی می‌تواند به‌تنهایی یکی از مشکلات فیلم باشد، اما مهم‌ترین بخش آن این است که ونوم و هم‌نوعان او دیگر هویتی ندارند.

از آنجایی‌که خبری از اسپایدرمن نیست، با ونوم دیگر حتی مثل یک ضدقهرمان رفتار نمی‌شود و او عملا قهرمانی است که دیگر حتی شخصیت ترسناکی هم نیست. او دیگر همیشه شوخی می‌کند و عملا یک کمدین شده است و فرقی با شخصیت‌هایی مثل ددپول یا هارلی کویین ندارد. شاید سونی چنین ایده‌ای را در ذهن خود داشته است، اما فراموش کرده است که از هر شخصیت قرار نیست با یک الگو و فرمول نتیجه گرفت و ایده احتمالی آن‌ها صرفا یک شکست مفتضحانه است. البته بخشی از این مشکلات روی دوش تام هاردی هم است که درواقع ایده شوخی‌های ونوم و ادی براک از او بوده است.

مشکل این است که شوخی‌های طراحی شده جذاب نیستند و عملا با شخصیت ونوم و حتی ادی براک جور در نمی‌آید و نمی‌توانیم با آن ارتباطی برقرار کنیم. این شوخی‌ها اکثر لوس و بی‌مزه هستند و نه کمکی به بهتر شدن شخصیت ونوم می‌کنند و نه کمکی به بهتر شدن فیلم کرده‌اند. میزان استفاده از شوخی‌ها در مقایسه با دو فیلم اول به شکل عجیبی افزایش پیدا کرده است و این موضوع کاملا باتوجه‌به داستان فیلم و تهدیدی که از آن گفته می‌شود، تناقض دارد. درواقع بیننده هرگز قرار نیست از تهدید شکل گرفته بترسد یا از آن وحشت کند؛ چون خود سازندگان فیلم این ترس را با شوخی‌های بی‌رویه از بین برده‌اند.

اما گفتیم تام هاردی خود بخشی از این مشکلات است و یک نکته جالب توجه دیگر در بازی او وجود دارد و آن هم بازی بسیار ناامید کننده او در نقش ادی براک است. اگر بگوییم هاردی در مجموع بازی قابل قبولی در دو فیلم اول ونوم داشته است، بی‌راه نگفته‌ایم، اما او در فیلم Venom 3 بازی بسیار ضعیفی را انجام داده است که حتی تحمل او در برخی از دقایق فیلم بسیار سخت می‌شود. او ظاهرا خیلی به زور شوخی می‌کند و دیالوگ‌ها را می‌گوید و مشخص نیست هدف سازندگان نمایش تحت فشار بودن براک بوده یا هدف دیگری در پشت صحنه بوده است.

تام هاردی یکی از ضعیف‌ترین بازی‌های خود را در فیلم Venom: The Last Dance به نمایش گذاشته و به یکی از مشکلات اصلی فیلم تبدیل شده است

اما واقعیت این است که هاردی یکی از ضعیف‌ترین بازی‌های خود در چند سال اخیر را به نمایش گذاشته است و حتی او در پایان نمی‌توان آن ارتباطی را که با ونوم در دو فیلم اول داشته است هم در این فیلم داشته باشد. این رابطه و دوستی تا حد زیادی در فیلم سوم مصنوعی و خسته‌کننده شده است و چیز جدیدی برای ارائه وجود ندارد و خود هاردی هم تلاش بیشتری نمی‌کند تا چیز بیشتری به نقش خود اضافه کند. شاید هاردی از بازی در نقش ونوم خسته شده باشد یا او دیگر امیدی به دنیای سونی ندارد و این موضوع حتی می‌تواند عجیب‌تر باشد که خود هاردی روی بخش زیادی از تغییرات شخصیتی ونوم نظارت داشته و صاحب نظر بوده است.

اما این عملکرد باعث می‌شود تا شخصا دوست داشته باشم اگر قرار باشد روزی ونوم را در MCU ببینیم، بازیگر بسیار متفاوتی برای آن انتخاب شود و تا جای ممکن از نسخه ونوم دنیای سونی دوری شود. اما بازیگران جدید هم قرار نیست چیز جدیدی اضافه کنند و در عوض شاهد اضافه شدن شخصیت‌های روی اعصاب بیشتری هستیم که هیچ یک نه جذابیتی دارند و نه قرار است باعث شود نگران سرنوشت آن‌ها باشیم. بسیاری قدرت سیمبیوت را دریافت می‌کنند و بسیاری اهداف شخصی دارند، اما درنهایت شخصیت‌های پوچ و تو خالی هستند که نه شخصیت‌پردازی درست و حسابی دارند و نه بود و نبود آن‌ها در فیلم اهمیتی دارد.

صحنه‌های اکشن فیلم ونوم: آخرین رقص نیز کیفیت خوبی ندارند. در دو فیلم اول شاهد دشمنی سیمبیوتی بودیم و در اینا شاهد موجودی هستیم که وظیفه آن‌ها کشتن سیمبیوت‌ها است و شاید در ابتدا انتظار داشتیم که شاهد صحنه‌های اکشن جذاب‌تری باشیم، اما نتیجه کاملا ناامید کننده است. صحنه‌های اکشن فیلم عمقی ندارند و ونوم در بیشتر دقایق فیلم در حال فرار است و عملا او با شخصیتی مبارزه می‌کند که توانایی کشتن او را در حال عادی ندارد.

مشکل این است که دوران چنین موضوعی گذشته است و اینکه موجوداتی به تصویر کشیده شوند که درنهایت راهی برای شکست آن‌ها وجود نداشته باشد، یک ایده منقضی شده است. فیلم پر از چنین ایده‌هایی است و همین موضوع باعث می‌شود تا وقتی به اکشن پایانی فیلم برسیم فقط نگاهی تاسف‌بار در مورد آن داشته باشیم و حتی علاقه‌ای به تماشای آن نداشته باشیم. این موضوع واقعا یک فاجعه است که سونی به‌خوبی از پس آن برآمده است و آن‌ها دنیایی را ساخته‌اند که حتی نمی‌توان در آن شاهد یک فیلم سرگرم کننده باشیم.

فیلم Venom: The Last Dance قرار است نقش پایانی بر ونوم ادی براک با بازی تام هاردی را داشته باشد و این تنها خبر خوبی است که فیلم به بیننده می‌دهد. چون قرار نیست دیگر ونومی را شاهد باشیم که بیشتر مثل یک دلقک و کمدین است و دیگر خبری از اون ترس و وحشتی که شخصیت در دل بیننده و دشمنانش ایجاد می‌کند، نیست. دلیل دیگر تام هاردی است که خود به یک مشکل اصلی برای این نقش تبدیل شده است و یکی از بدترین نمایش‌های خود را در این فیلم داشته است و اینکه او دیگر قرار نیست نقش ونوم را بازی کند، خبر خوبی برای هر دو نفر است.

در پایان فیلم آیا پتانسیلی برای ادامه دادن مجموعه و داستان ونوم در قالبی متفاوت مثل شخصیت ایجنت ونوم ایجاد کرده است؟ جواب به‌طور کلی منفی است و داستان نال پتانسیلی برای اینکه ادامه پیدا کند از خود نشان نمی‌دهد. شاید تنها نکته مثبت قضیه صدای اندی سرکیس باشد که برخلاف ونوم که صدای او اصلا حس ترسی در بیننده ایجاد نمی‌کند، صدای نال همان چیزی است که باید باشد. این موضوع می‌تواند ناامید کننده باشد که حضور اندی سرکیس در نقش نال در چنین اثری فدا شده است و شاید دیگر فرصتی برای بازی در نقش نال نداشته باشد. اما بهترین خبر بستن پرونده دنیای سونی است و بهتر است هرگز نبش قبر نشود.