سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر، کار خود را از ساعاتی پیش و با نمایش «سه کام حبس» در پردیس ملت آغاز کرد. ظاهرا ساخته جدید سامان سالور در مقایسه با فیلم‌های قبلی او همچون «سیزده ۵۹»، «آمین خواهیم گفت» و«تمشک»، وضع بهتری در جشنواره فجر دارد و شاید بتوان گفت که اجرا و حضور بازیگرانی همچون محسن تنابنده و پریناز ایزدیار از مهم‌ترین شاخصه‌های فیلم است. در ساعات اخیر، شاهد واکنش اولیه منتقدان به «سه کام حبس» بوده‌ایم.
سالور که قبلا حضور در جشنواره‌های معتبری چون لوکارنو و کن را تجربه کرده است، با فیلمی به جشنواره فجر آمده که در مقایسه با آثار قبلی‌اش سروشکلی حرفه‌ای‌تر و گیراتر دارد. نقطه قوت کار سالور که بازی گرفتن است، اینجا نیز خودنمایی می‌کند؛ این را اضافه کنید به تلاش و سلیقه‌ای که برای تصویرسازی و خلق اتمسفر خشن فیلم صرف شده. اما چیزی که بیش از همه در مورد «سه کام حبس» بحث و واکنش برانگیخته، فضای تلخ و سیاه فیلم است که می‌توان آن را بازتابی از اوضاع اجتماعی معاصر دانست.
“مشاهده فیلم
سید آریا قریشی: با روندی که فیلم در نیم ساعت پایانی در پیش گرفته، می‌توانست نیم ساعت دیگر هم ادامه پیدا کند و آب از آب تکان نخورد. به این الگوها توجه کنید: یک شخصیت، دقایقی پرسه می‌زند تا کاری بکند و با مشکل مواجه می‌شود. از جایی به بعد حالا دو نفر پرسه می‌زنند تا همان کار را انجام دهند و مشکل مشابهی اتفاق می‌افتد. اگر فیلم ادامه می‌یافت، می‌شد این بار سه نفر را به دل خیابان‌ها فرستاد تا همان هدف را دنبال کنند و الی‌آخر. مشکل این است که رساندن پیام‌های صریح و اشاره به انواع و اقسام معضلات اجتماعی بر پرداخت درام ارجحیت پیدا کرده است. بنابراین با پکیجی از مشکلات روبه‌روییم که قرار است به هر شکل در فیلم مطرح شوند؛ حتی به قیمت غفلت از پرداخت شخصیت‌ها و پریدن مداوم از این شاخه به آن شاخه.
کتایون کیخسروی: بازگشت سامان سالور به دوران «چند کیلو خرما برای مراسم تدفین»! کمی طولانی‌تر و خسته‌کننده اما در بازی گرفتن، باحوصله‌تر. شاید هنوز فیلم اول سامان سالور بهترین کار این کارگردان باشد. می‌شود به بازی‌های قابل‌قبول فیلم هم اشاره کرد، حتی سمیرا حسن‌پور. «سه کام حبس» یک تجربه ناکام در ساخت فیلم اجتماعی است. وقتی فیلمساز می‌خواهد در دقیقه نود تمامی سیاهی‌ها را پشت یک انتخاب اشتباه پنهان کند، با پایان‌بندی‌ای مواجهیم که به‌هیچ‌عنوان نمی‌توان آن را پذیرفت. کاش فیلمساز تمامی آدم‌های قصه‌اش را به این اندازه سیاه و تلخ نشان نمی‌داد تا اندک کورسوی امید در دل مخاطب زنده بماند.
امین مبینی: سامان سالور، فیلمی به جشنواره امسال آورده که گرچه نسبت به فیلم قبلی‌اش «تمشک» گامی رو به جلوست، اما نمی‌تواند گام رو به جلویی برای سازنده «چند کیلو خرما برای مراسم تدفین» باشد. در نمایش فساد و تباهی ناشی از فقر جامعه، آن‌قدر افراط می‌کند که حتی منطق داستان و روایت را هم زیر پا می‌گذارد تا فیلمی که قرار بود اثری تلخ و تاثیرگذار باشد، کارکرد خود را کاملا از دست بدهد.
علی ملاصالحی: فیلم اجتماعی قرار است تصویری رئال از جامعه خود ارائه کند اما همه نکات مثبت «سه‌کام حبس» مانند بازی محسن تنابنده زیر بهمن غیرواقعی مشکلات نابود شده. همانطور که نمی‌شود با یک نت، موسیقی ساخت نمی‌‌توانید تمام فیلم را روی تصویر ناچاری شخصیت‌ها بنا کنید.
مریم قربانی‌نیا: علیرغم بازی‌های خوب بازیگران (به‌ویژه محسن تنابنده) و فیلمبرداری تحسین‌برانگیز مسعود سلامی در کنار کارگردانی درست سالور، «سه کام حبس» به‌شدت از فیلمنامه و قصه تکراری و ضعیف ضربه خورده است. در تمام طول نمایش فیلم، مخاطب در انتظار یک اتفاق و چالش است که ذهنش را درگیر و او را به تماشای ادامه فیلم ترغیب کند؛ انتظاری که تا پایان شکل نمی‌گیرد.
دیدگاه های کاربران